Կիմ Կի-դուկը նմանություններ է տեսնում Հայաստանի և Հարավային Կորեայի միջև և խոստանում իր առաջիկա ֆիլմը ներկայացնել Հայաստանում

կիմ կի-դուկ«Ոսկե ծիրան» միջազգային 11-րդ կինոփառատոնի շրջանակներում Հայաստանում է հարավկորեացի աշխարհահռչակ ռեժիսոր Կիմ Կի-դուկը:

Այսօր երեկոյան «Մոսկվա» կինոթատրոնում «Պիետա» ֆիլմով կմեկնարկի ռեժիսորի ֆիլմերի հետահայաց ցուցադրությունը: Հայ հանդիսատեսին կներկայացվեն  նաև «Կղզին», «Գարուն, ամառ, աշուն, ձմեռ և նորից գարուն»,  «Հասցեն անհայտ է» , «Դատարկ տունը» և «Առափնյա պարեկ» ֆիլմերը:

«Ոսկե ծիրան» միջազգային կինոփառատոնի ծրագրերի տնօրեն Միքայել Ստամբոլցյանը լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ ասաց, որ դեռ 2003-ից, երբ Կարլովի Վարիի միջազգային կինոփառատոնում Կի-դուկը ստացավ FIPRECI մրցանակը, ցանկություն կար նրա ֆիլմերը նաև Հայաստանում ցուցադրել: Այս տարի նպատակը վերջապես իրագործվել է:

«Շատերը, որ քիչ բան գիտեն Կորեայի կյանքի, կենցաղի մասին, Կի-դուկի ֆիլմերով պատկերացում են կազմել այդ ամենի մասին: Հաճախ նրան մեղադրում են դաժանության մեջ, բայց այդ ամենի հետևում նրա փափուկ սիրտն է»,- ասաց Ստամբոլցյանը:

Կի-դուկը նշեց, որ մինչ Հայաստան գալը ոչինչ չի իմացել մեր երկրի մասին, համացանցով է որոշ բաներ կարդացել: Այստեղ գտնվելու երկու օրերի ընթցաքում արդեն հասցրել է օրական երեք ժամ զբոսնել Երևանում, տեսնել Կասկադի գեղեցկությունը և շուկայի շուրջ առկա աղքատությունը և ընդհանրություններ գտնել Հայաստանի և Հարավային Կորեայի միջև:

Կի-դուկը երախտագիտություն հայտնեց հայ հանդիսատեսին իր ֆիլմերը դիտելու համար և խոստացավ ֆիլմը, որը կնկարահանի առաջիկայում, ներկայացնել նաև Հայաստանում:

Կիմ Կի-դուկը ծնվել է 1960 թ., Հարավային Կորեայում: Դպրոց չի գնացել: Ինչպես ինքն է նշում, այն ժամանակ Կորեայում բնակչության 50 տոկոսը հնարավորություն ուներ դպրոց հաճախել, ինքն այդ հնարավորությունից զրկված մյուս կեսում է եղել: Փոքր հասակից ծանր աշխատանքով է գումար վաստակել: Սակայն դպրոց հաճախելու հնարավորություն չունենալու համար Կի-դուկը չի ափսոսում, ասում է, որ աշխատելով ավելի շատ բան է սովորել, քան կարող էր դպրոցում սովորել:

«Ես իմ ֆիլմերում ներկայացնում եմ իմ ապրածը, այն, ինչ կա կորեական իրականությունում: Դրա համար արժեր դպրոց չգնալ»,- ասում է կինոռեժիսորը:

1990-ին Կի-դուկը  վերջին կոպեկներով գնում է տոմս դեպի Փարիզ: Այստեղ 30 տարեկան հասակում նա առաջին անգամ ֆիլմ է դիտում`«Գառների լռությունը»: Ֆիլմը հիմնովին փոխում է հարավկորեացի երիտասարդի կյանքը: Նա 1990-92թթ. գեղարվեստ է ուսանել Փարիզում, 1993-ին «Նկարիչը» և «Մահվան դատապարտված հանցագործը» սցենարների համար արժանացել է Կինոդրամատուրգիայի  կրթական ինստիտուտի Լավագույն սցենարի մրցանակին:

«Երբ սկսեցի կինոռեժիսուրա սովորել, հասկացա, որ ամեն մեկն էլ կարող է ֆիլմ նկարել, զգացի կինոյի ազատությունը և այդ օրվանից սկսեցի սցենարներ գրել»,- ասում է նա:

Նա վերադառնում է Հարավային Կորեա և սկսում իր կարիերան սկսում որպես սցերանրիստ:  1995-ին Կորեայի կինոխորհրդի  կազմակերպած սցենարների մրցույթում նա շահել է  առաջին մրցանակը: Հաջորդ տարի սցենարների համար ևս երկու մրցանակ ստանալուց հետո Կիմը նկարահանել է իր առաջին «Կոկորդիլոս» ցածրբյուջետային ֆիլմը: Հարավկորեացի կինոնքննադատները ֆիլմին արձագանքել են սենսացիոն քննախոսականներով:

Ֆիլմարտադրության ոլորտում 19 տարիների ընթացքում Կիմ Կի-դուկը 20 ֆիլմեր է հեղինակել, որոնք միջազգային տարբեր կիոփառատոններում մրցանակների են արժանացել:

Կի-դուկն ասում է, իր ուսուցիչը եղել է իր կյանքը, նա է իրեն ամեն ինչ սովորեցրել: Նշում է, որ որ իր ֆիլմերում ինքը լավն ու վատը չի առանձնացնում, չէ որ կյանքում  դրանք երկուսն էլ կան, նաև ֆիլմերը երջանիկ ավարտ չունեն:

Ասում է, որ ստեղծագործական գործունեոթւյան 19 տարիների ընթացքում ներքուստ փոփոխվել է, երել է ժամանակ, երբ չի վստահել մարդկանց և հակառակը, պատահել է, որ չի սիրել մարդ կոչվածին: Այժմ նրա մոտ այնպիսի փուլ է, երբ հավատացած է, որ մարդը հույսով է ապրում:

Իր ֆիլմերում Կի-դուկը հնարավորինս քիչ է օգտագործում երկխոսություններ («Վատ տղա», «Կղզի», «Դատար տունը», «Մեբիուս»), քանի որ խոսքով մարդը կարող է ստել. «Առանց խոսքի մարդը ավելի շատ բան կարող է արտահայտել, քան խոսքերով»:  Նա արծարծում է կորեական ազգային խնդիրները`միաժամանակ դրանք դիտարկելով որպես ժամանակակից աշխարհի բաղկացուցիչ:  Նրա ֆիլմերի հերոսները հասարակության ցածր խավի մարդիկ են, որոնց մասին նախկինում ոչ ոք չի բարձրաձայնել:

Tags: ,