Տավուշի մարզի սահմանամերձ Մովսես գյուղի Սուրբ Աստվածածին եկեղեցին բացվելուց հետո նույն գյուղի բնակիչ Ղուկաս Խաչատրյանը, վերականգնելով իրենց ընտանեկան ավանդույթը, սկսել է ճերմակ աղավնիներ պահել: <<Խաղաղության թռչուն է, տեսնելիս քաղցրանում ես, երջանկանում ես, ինչ ասեմ>>,ասում է նա:

Գյուղում Ղուկասին բոլորն են ճանաչում, բնորոշում՝ որպես ամենակարդացած ու ինտելեկտուալ բնակիչներից մեկը:

Ի դեպ, մովսեսցի Ղուկաս Խաչատրյանը 1990-ականների արցախյան ազատամարտի ակտիվ մասնակիցներից է: Նա պայքար է մղել Հայաստանի հյուսիսարևելյան սահմանագոտում ամբողջ երկայնքով: Ղուկասը դիպուկահար է եղել, նաև Մովսեսի սահմանում թեժ մարտերից մեկի ժամանակ վիրավորվել հակառակորդի գնդակից:

Ղուկաս Խաչատրյանն ապրում է հայրենի գյուղի եկեղեցու անմիջական հարևանությամբ, ունի երեք զավակ, որոնց կոչել է Արաբո, Սոսե և Սողոմոն: <<Զավակներիս անուններն իսկապես պատահական չեն, Սոսեն, գիտեք, Աղբյուր Սերոբի կինն է եղել, Սողոմոնը՝ Սողոմոն Թեհլերյանը մերն ա, Կոմիտասը, որի անունը Սողոմոն էր, մերն ա, Սողոմոն Իմաստունը մերն ա, պապս էլ էր Սողոմոն, դե մերն ա ու մերը>>,-կես կատակ ավելացնում է Ղուկաս Խաչատրյանը:

Նա 12 աղավնի ունի, որոնք տալիս է նաև գյուղ եկած հյուրերին, առաջարկում եկեղեցու բակում իսկ թռցնել՝ մտքում պահելով խորհրդանշական երազանքն ու խաղաղության ցանկությունը:

Կյանքի ու մահվան սահմանագծին ապրող Ղուկասի խոսքով՝ ոչ մի խաղաղության աղավնի և որևէ այլ միջոց չի կարող սանձել իրենց անհաջող հարևանների գործողությունները, խաղաղություն հաստատել: <<Ինչ վերաբերում ա՝ ճերմակ թռչուններս տանեմ, սահմանի վրա խաղաղություն պահանջեմ, մենք բոլորս ենք համոզվել՝ 12-րդ դարից առայսօր դրանք չեն փոխվել: Թուրքը մնում ա թուրք: Ուզում ես ճերմակ աղավնիներ թափի գլխներին, ուզում ես ոսկի, դրանք անփոփոխ են, դրանց հետո ուժով պետք ա խոսես>>,-ասում է պատերազմի ու խաղաղության միջև ադրբեջանցիների հետ 50-ամյա հարևանությամբ ապրող Ղուկաս Խաչատրյանը:

Անկախ