Երբեմն ուզում եմ քայլել փողոցով` անձրևի տակ, ու շուրջս նայելիս ժպիտներ տեսնել: Այսօր էլ էի ուզում… քայլեցի… բայց ժպիտների փոխարեն տեսա մարդկանց, որ վազում էին, շտապում ծածկի տակ մտնել, աղջիկների, որ բռնում էին մազափնջերը, փորձում “փրկել” սանրվածքը քամուց ու անձրևից` անիմաստ ճիգ գործադրելով ու դեմքի մկանները լարելով: Այնքան տգեղ էր այդ պայքարը բնության դեմ: Հիշեցի հարցազրույցներիցս մեկը բանաստեղծ Վահե Արսենի (Վահե Արսենյան) հետ: Նա ասում էր, որ ցանկացած արտաքին կախվածություն կեղծավորության, փսևդոկյանքի դրսևորում է.  “Եթե որևէ մեկը ժամերով կանգնում է հայելու դիմաց, որ ստեղծի իբր ազատ մարդու արտաքին, ցույց տա, թե ազատ է, ուրեմն արդեն իսկ ազատ չէ: Պճնասիրությունը ներքին հարստություն չունեցող մարդու անիմաստ ճիգն է` ինչ-որ բան ապացուցելու”: