Ստամբուլի հայկական Եսայան վարժարանի սան, այժմ Ստամբուլի պետական համալսարանի ուսանողուհի Կատյա Հալաչօղլուն իր անձնական բլոգում հեղինակել է «Հայ սերունդը ասելիք ունի» հոդվածը՝ ներկայացնելով իր մտորումները այն հարցի շուրջ, թե ինչ է նշանակում Թուրքիայում ապրել որպես հայ: Ահա, թե ինչ է գրում Կատյան:

«Ես շատ թուրք ընկերներ ունեմ, ավելի ճիշտ՝ առաջին թուրք ընկերոջս ձեռք բերեցի ավագ դպրոցում սովորելու վերջին տարում: Միշտ հայկական համայնքի ներսում է անցել մանկությունս, հիմա էլ այդպես է անցնում երիտասարդությունս, սակայն թուրք ընկերներ էլ ունեն, այնպիսի ընկերներ, որ քրոջ, եղբոր նման են ինձ համար, առանց նրանց կյանքս անգույն կդառնա: Այնքան լավ մարդիկ են պատահում՝ քաղաքավարի, բանիմաց, կրոնական, լեզվական, ռասայական խտրականություն չդնող, նման բաները չկարևորող: Այո, նման մարդկանցով շրջապատված լինելով՝ սկսում ենք ընկնել վարդագույն երազների մեջ, բոլորին նրանց նման տեսնելով, այսպիսին կարծելով՝ ուրախանում ենք: Այդ ժամանակ ներքին հանգստություն ենք ապրում՝ մտածելով, թե անցյալում մնացած թշնամանքը մեր սերնդի սրտերից ջնջվել է, հետո մի լուր և դրա տակ արված մեկնաբանությունները կարդալիս արյան կանչն ենք լսում և արթնանում երազից: Այո, հայ բառը դեռ հայհոյանք է: Դեռ կան մեզ մեր հողերից վտարելու, մերոնց մեր հողերից քշելու պատրաստ քաջեր, քանզի սարդոստայնով պատված ուղեղներով կարծում են, թե մենք Հայաստանից ենք եղել: Վստահ եմ, ընկերներիս մեծ մասը դեռ մտածում է, թե ես էլ եմ Հայաստանից եկել: Սակայն ես չեմ վշտանում, քանիզի գիտեմ, որ սրա պատճառը պարզապես չիմացությունն է, ոչ թե ատելությունը: Ընկերներս ժամերով հաճույքով կարող եմ պատմել ճիշտը, իսկ մյուսների՞ն: Նրանք ինձ չեն էլ լսի, եթե լսեն էլ, չեն հասկանա, չիմանալով էլ, որ ատելությունը համակել է նրանց սրտերը: Ես իմ ինքնությունը չթաքցնողներից եմ, մեկն եմ, ով քայլում է առանց թաքցնելու դաստակին կապած մեծ մանուշակագույն խաչը: Նրանք, ովքեր լսում են, թե անունս Կատյա է, անմիջապես հարցնում են, թե որտեղացի եմ, որոշ ընկերներ էլ կարծում են, որ մորս ցանկությամբ եմ այս անունով կոչվել: Սակայն ես այնքան եմ հոգնել նման խոսակցություններից, որ անմիջապես ասում եմ, որ հայ եմ՝ ազատվելու համար մի շարք հարցերից: Անցած տարի ընկերուհիս ինձ մի անկյուն տարավ ու խնդրեց, որպեսզի ամեն տեղ չբարձրաձայնեմ իմ հայ լինելու մասին: Ով գիտե՝ հայերի մասին ինչ հայհոյանքներ էր լսել և կարծում էր, որ այդպիսով պաշտպանում է ինձ: Դուք, մենք տարբերակումը մեծ հիմարություն է, այս բաժանումը արվում է ոչ թե թուրքերի և հայերի, այլ սարդոստայնով պատված մտածելակերպ ունեցողների և չունեցողների միջև: Հավատացեք, որ եթե մի օր մի հայի ճանաչեք, ձեր մեջ եղած հիմար և սրտխառնոց առաջացնող թշնամանքը կվերանա: Չմոռանամ երկու բան էլ ասել: Երբ մեզ վատաբանելով կարծում եք, թե պաշտպանում եք ձեր երկիրը, ավելի լավ է նախ նայեք մեր մասին գրված նախադասություններին, կարծում եմ, դրանք երբեմն թուրքերեն էլ չեն: Եվս մեկ բան, գետնին ընկած դրոշները ոտնատակ տալով մի քայլեք: Շատ լավ եմ հիշում ապրիլի 23-ի քայլերթին սարսափահար մենք ենք հավաքել գետնին գցած դրոշները: Մենք՝ հայկական վարժարանը, ձեր մտքում եղած մեծ թշնամիները»: