Նոյեմբերի 6-ին Դանիայում ՀՀ դեսպանատանը տեղի ունեցավ դանիացի գրող Քեյթ Ղոյստայի «Կարեն Յեփփեն և հայ ժողովուրդը. մի կյանք, մի կանչ» վերնագրով գրքի շնորհանդեսը, որին ներկա էին հայ համայնքի ներկայացուցիչներ, դանիացի մտավորականներ:

Ողջույնի խոսքով հանդես եկավ Դանիայում ՀՀ դեսպան Հրաչյա Աղաջանյանը՝ նշելով, որ շնորհանդեսի համար ընտրված օրը պատահական չէ. ուղիղ մեկ տարի առաջ նույն օրը  դանիացի մարդասեր և «հայ որբերի մայրիկ» Մարիա Յակոբսենի 130-ամյակն էր և այդ նույն օրը Կոպենհագենի Թագավորական գրադարանում բացվել էր «Հայոց ցեղասպանությունը և սկանդինավյան արձագանքը» խորագրով ցուցադրությունը:

Դեսպանն իր խոսքում հիշատակեց, որ վերջերս Դանիայի հեղինակավոր «Kristeligt Dagblad» թերթում Հայոց ցեղասպանության վերաբերյալ հրապարակված մի քանի հոդվածներից մեկը կրում էր «Հայոց պատմությունը մեր պատմությունն է» վերնագիրը` հավելելով, որ Մարիա Յակոբսենի և Կարեն Յեփփեի միջոցով է, որ հայ ժողովրդի պատմությունը շատ դանիացիներ համարում են նաև իրենց սեփական պատմության մի մասը: Դեսպանն ավելացրեց, որ նրանց նվիրումը հայ ժողովրդին անսահման է եղել և նրանց մասին նոր վկայությունները հնարավորություն են տալիս մեզ բոլորիս ծանոթանալու նրանց գործունեության անծանոթ էջերին:

Դեսպան Հրաչյա Աղաջանյանի խոսքից հետո իր գրքի և այն գրելու մտահղացման մասին խոսեց հեղինակը` Քեյթ Ղոյստան:  Նա պատմեց, որ, լինելով Սիրիայում, տեղեկացել  է Կարեն Յեփփեի գերեզմանի մասին, սակայն  չի հասցրել այցելել նրա շիրիմին և այդ նպատակով երկրորդ անգամ է մեկնել Սիրիա: Նա սկսել է ուսումնասիրել Կարեն Յեփփեի կյանքը և գործունեությունը, այցելել է նրա ծննդավայր` Գյուլինգ և ծանոթացել տեղական արխիվի, ինչպես նաև Դանիայի Թագավորական գրադարանում առկա Հայոց ցեղասպանությանը վերաբերող նյութերին: Գրողը մեկնել է նաև Գերմանիա` Յոհանես Լեփսիուսի և Կարեն Յեփփեի միջև նամակագրական նյութերն ուսումնասիրելու համար:

Շնորհանդեսի վերջում ներկա գտնվողները բազմաթիվ հարցեր և շնորհակալության խոսքեր ուղղեցին Քեյթ Ղոյստային:

Տեղեկանք: «Կարեն Յեփփեն և հայ ժողովուրդը. մի կյանք, մի կանչ» գիրքը տպագրվել է 2013թ. մայիսին դանիերեն լեզվով:

Այն պատմում է Կարեն Յեփփեի կյանքի և գործունեության մասին: Նախորդ դարասկզբում Դանիայում գործող «Հայերի դանիացի բարեկամներ» մարդասիրական կազմակերպությունից լսելով սահմռկեցուցիչ պատմություններ Օսմանյան կայսրությունում հայերի դեմ իրականացված հալածանքների ու կոտորածների մասին՝  Կարեն Յեփփեն որոշում է գնալ  և օգնել կոտորածներից ողջ մնացածներին: 1903թ. Կարեն Յեփփեն ժամանում է Ուրֆա և զբաղվում որբ երեխաների խնամքով և ուսուցմամբ: Նա մնում է Ուրֆայում և Հայոց ցեղասպանության ականատեսն է լինում: 1921 թվականին նա տեղափոխվում  է Հալեպ` Հայոց ցեղասպանությունից փրկված երեխաներին խնամելու և գերության մեջ գտնվող կանանց  ազատագրելու համար և այնտեղ է մնում մինչև իր կյանքի վերջը: 

Հալեպում Կարեն Յեփփեի հիմնած և իր անունը կրող ազգային ճեմարանում ուսում են ստացել հազարավոր հայորդիներ: