Հայ զինգերի Հակոբ Ինջիղուլյանի դեպքն առաջինը չէ, երբ գերության մեջ հայտնված անձը ցանկանում է վերադառնալ ոչ թե իր երկիր, այլ գնալ երրորդ երկիր: Նման դեպքեր տեղի են ունեցել դեռ Խորհրդային տարիներից, երբ զինգերիները ցանկություն են հայտնել գնալ երրորդ երկիր, որովհետև համոզված են եղել, որ Խորհրդային միություն վերադառնալու դեպքում աքսորվելու են Սիբիր: Այսօր լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ ասաց «Ընդդեմ իրավական կամայականությունների» ՀԿ նախագահ, Մարդու իրավունքների առաջին պաշտպան Լարիսա Ալավերդյանը:

Բանախոսի խոսքով՝ տարիների ընթացքում իրենց ունեցած փորձը ցույց է տվել, որ, եթե անձը ցանկություն է հայտնում գնալ երրորդ երկիր` լինի դա սեփական կամքով, թե ճնշումների ներքո, այդպես էլ լինում է, չնայած Ժնևյան կոնվենցիայի համաձայն` գերին պետք է վերադարձվի սեփական երկիր:

Հարցին` ինչո՞ւ է ուշանում Հակոբ Ինջիղուլյանի տեղափոխությունն  երրորդ երկիր, Մարդու իրավունքների առաջին պաշտպանը պատասխանեց. «Երբ ռազմագերին երրորդ երկիր տեղափոխվելու ցանկություն է հայտնում, այդ գործընթացը սկսվում է իրականացվել ՄԱԿ-ի ներկայացուցիչների միջոցով: Նախ պետք է դիմել որոշ երկրներ և պատասխան ստանալ: Ոչ մի երկիր առանձնակի ոգևորությամբ չի ընդունում այն զինգերուն, որը հրաժարվել է վերադառնալ իր երկիր: Դա երկարատև գործընթաց է: Օր առաջ, ժամ առաջ Հակոբի տեղափոխությունն երրորդ երկիր դրական քայլ կլինի»:

Ալավերդյանը նաև նշեց, թե չի  կարծում, որ Ադրբեջանը Հակոբ Ինջիղուլյանի՝ Հայաստան վերադարձի ուղղությամբ ինչ-որ քայլեր անի: