Թուրքիայի միակ հայաբնակ Վաքըֆլը գյուղում ապաստանած շուրջ 20 քեսաբահայերից Անահիտ Ահարոնյանը, որի ընտանիքին հաջողվել է 1915 թվականին Այնթափից հասնել Հալեպ, «Ակօս»-ի լրագրողին պատմել է իրենց վերապրածը: Հալեպում բնակվող Անահիտը Քեսաբի իր ամառանոցում էր գտնվում, երբ մարտի 21-ին սկսվեց պատերազմական իրավիճակը: «Երբ Քեսաբում մարտեր սկսվեցին, գնացողները գնացին, մնացածներին էլ հավաքեցին դպրոցի նման մի տեղում: Ես և 91-ամյա հորեղբայրս 5 օր շարունակ մեր տանը մնացինք: Եկան տունը խուզարկեցին, սակայն մեզ չտեսան: 5-րդ օրը մեզ գտան և մյուսների մոտ տարան: Այնտեղ հայեր և սունիներ կային: Բոլորս տարեց էինք, հատակին էինք պառկում, մեզ լավ էին նայում, ձեռքներից բռնում էին, օգնում, որ կանգնենք, կերակրում էին: Նրանց ասացի՝ կրակեք մեռնենք: Եթե 1915-ի նման գաղթի ճամփան եմ բռնելու, ավելի լավ է մեռնեմ: Սակայն նրանք ասացին, որ մեզ չեն սպանելու: 10 օր այնտեղ մնացինք, անցած գիշեր մեզ այստեղ բերեցին: Այստեղ գալուց առաջ մեզ տարան Քեսաբի մեր եկեղեցի, որպեսզի մի վերջին անգամ տեսնենք: Ուզում էին ցույց տալ, որ ոչ մի բան չի պատահել, սակայն եկեղեցու խաչը հանված էր, իսկ դաշնամուրն էլ կոտրված: Եթե ալևի լինեինք, մեզ հենց տեղում կսպանեին: Հիմա այստեղ հանգիստ եմ, սակայն րոպե առաջ ուզում եմ գնալ Հալեպ՝ երեխաներիս մոտ»,-պատմել է Անահիտը:

Անկախ