Մայիսի 25-ին Ուկրաինայի նախագահական ընտրություններում  Պետր Պորոշենկոն ընտրվեց երկրի նախագահ։  Իսկ նրա հաջողության տանող ուղին հետևյալն է.

Պետր Ալեսեևիչ Պորոշենկոն ծնվել է 1965թ.-ի սեպտեմբերի 26-ին Բոլգրադում, ինժեների ընտանիքում։ Կիևի՝ Շևչենկոյի անվան համալսարանի միջազգային հարաբերությունների և միջազգային իրավունքի  ֆակուլտետն ավարտելուց հետո՝ 1989թ.-ին, անմիջապես նախաձեռնում է  կակոյի վաճառքի իր բիզնեսը, իսկ 1990-ականներին արդեն հրուշակեղենի արտադրության իր ձեռնարկությունները միավորում է մեկ խոշոր “Ռոշեն” խմբի մեջ և դրանով դառնում Ուկրաինական հրուշակեղենի խոշորագույն արտադրող-գործարարներից։

Ի թիվս այլ հարստությունների՝ «Շոկոլադի թագավորին» է պատկանում ուկրաինական 5-րդ ալիք”  հեռուստաընկերությունը, որը 2004թ.-ին լուսաբանում էր նախագահական ընտրություններն ու նարնջագույն հեղափոխությունը։

Նախագահ Պորոշենկոյի խորհրդարանական ուղին սկսվել է 1998թ.-ին, երբ նա դարձավ Ուկրաինայի սոցիալ-դեմոկրատական կուսակցության անդամ, որը շուտով լքեց 2001թ.-ին՝ իր անկախ ձախ-կենտրոնամետ “Համերաշխություն” կուսակցությունը ստեղծելու համար, իսկ 2001թ.-ին ղեկավարում է Վիկտոր Յուշենկոյի ընտրարշավի ընթացքում ընդդիմադիր ուժերի “Մեր Ուկրաինա” միությունը։

Նախագահական ընտրություններում Յուշենկոյի հաղթանակից  հետո՝ 2004թ.-ին, Պորոշենկոն նշանակվեց Ազգային անվտանգության և պաշտպանության խորհրդի քարտուղար։ Բայց շուտով  Ուկրաինայի քաղաքական գործիչների կողմից կոռուպցիայի մեջ փոխադարձ մեղադրանքների արդյունքում Յուլյա Տիմոշենկոյի գլխավորած նախարարների ողջ կաբինետն, այդ թվում՝ Պրոշենկոն, ազատվեց աշխատանքից։

Շուտով՝ 2006թ.-ին, Պորոշենկոն կրկին ընտրվում է խորհրդարանի պատգամավոր. այս անգամ նա ղեկավարում է ֆինանսական և բանկային գործունեության խորհուրդը։ 2007թ.-ի փետրվարից 2012թ.-ի մարտը Պորոշենկոն զբաղեցնում է Ուկրաինայի Ազգային բանկի խորհրդի նախագահի պաշտոնը։

2009թ.-ի հոկտեմբերին նա նշանակվում է Ուկրաինայի արտգործնախարար, սակայն ոչ տևական ժամանակով՝ մինչև 2010թ-ի մարտը։ Ուկրաինայի նոր նախագահ Վիկտոր Յանուկովիչի կողմից նա հեռացվում է այդ պաշտոնից։ Պաշտպանելով Ուկրաինայի՝ ՆԱՏՕ-ի անդամ դառնալու գաղափարը, նա միաժամանակ նշում էր, որ “Ուկրաինայի նպատակը ոչ թե ինքնին ՆԱՏՕ-ի անդամ դառնալն է, այլ բարեփոխումների անցկացումը, երկրի անվտանգության ամրապնդումն ու բնակչության կենսամակարդակի բարձրացումը”։

Երկու տարի անց Յանուկովիչն առաջարկում է Պորոշենկոյին զբաղեցնել տնտեսական տարգացման ու առևտրի նախարարի պաշտոնը։ Վերադառնալով խորհրդարան՝  նա ստանում է Վիննիցկի շրջանի թիվ 12 ընտրատարածքի  ընտրողների ձայների 70%-ը և պատգամավոր ընտրվելու կապակցությամբ լքում նախարարի պաշտոնը։ Պորոշենկոն հրաժարվում է դառնալ խորհրդարանական այս կամ այն խմբակցության անդամ, այլ  ընդգրկվում է Եվրաինտեգրացիայի հարցերով հանձնաժողովում։

“Եվրամայդանում” նա հաճախ ելույթով էր հանդես գալիս ու պաշտպանում ցուցարարներին, իսկ հարցազրույցներից մեկում նշում է, որ հովանավորում է հեղափոխությունը ՝ապահովելով սննդով, ջրով ու վառելափայտով։ Չնայած իր ընդդիմադիր լինելու մեծ փորձին՝ այս քաղաքական գործիչը համարում է, որ ընդդիմադիր լինելը պատվաբեր չէ. ըստ նրա եթե դա երկար տևի, կարող է դառնալ ինքնանպատակ, իմաստը լինի պարզապես քննադատություն որոնելը։

2014թ.-ի մարտի 29-ին նա գրանցվում է որպես Ուկրաինայի նախագահի թեկնածու։ Նա վստահ է. “մեզ համար ինչ էլ որ կանխատեսեն մեր կատաղի “ընկերները” աջից ու ձախից,  Մեր Ուկրաինան ունի լուրջ ռեսուրսներ ու ապագայի ծրագրեր”,- նշել է Պորոշենկոն։

Անկախ