«Արտագաղթը ո´չ հասարակության կողմից, ո´չ էլ իշխանության կողմից երբեք լուրջ չի գնահատվել: Դա հետևանք է առաջին հերթին այն բանի, որ հասարակությունը և հայրենիքը նույնականացվել են», – այսօր լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ նման կարծիք հայտնեց ազգագրագետ Հրանուշ Խառատյանը:

Նա նշեց, որ առաջին հերթին անհրաժեշտ է, որ քաղաքացին իր համար որոշի, թե ինչ է նշանակում հայրենիք. «Հարց է, ուղղակի պետք է սիրե՞լ այդ վայրը, որովհետև այդտեղ ապրում ես, որովհետև քո պապերն են այստեղ ծնվել, թե բացի դրանից կան պայմաններ, որոնք դու պետք է պաշտպանես»:

Ըստ նրա` արդեն ժամանակն է, երբ իշխանությունը խոսքից պետք է անցնի գործի: Մինչև այժմ բոլոր որոշումները մնում են թղթի վրա. «Մենք ասում ենք դեմքով շրջվենք դեպի գյուղացին, բայց գյուղացին իր սեփական ունեցածը չկարողացավ պահել, դուրս մղվեց շուկայից: Ընդհանրապես ինքը ոչ մի բանի իրավունք չունի ու ինքը պետք է հաց ստեղծի: Պարզ է, որ այդ ճորտական հոգեբանությունը գյուղացուն շատ դժվարությամբ է հնարավորություն տալու», – ասաց նա` հավելելով, որ այս պայմաններում հնարավոր չէ ստիպել մարդկանց սիրել հայրենիքը:

Հրանուշ Խառատյանը խոստովանեց, որ հայրենիքի հետ իր կապ թուլանում է, երբ զինվոր է զոհվում կամ վերադառնում ընտանիք հաշմանդամ դարձած, ամողջ հոգսը մնում է ընտանիքի վրա; «Եթե զինվորը պաշտպանում է երկիրը, պետությունն էլ իրեն պետք է պաշտպանի», – ասաց նա:

Հանդիպմանը ներկա Տիկնիկային թատրոնի տնօրեն Ռուբեն Բաբայանը նշեց, որ բազմաթիվ պատճառներ կան արտագաղթի, և դա երբեմն նույնիսկ կարող է օգտագործվել ի շահ հայրենիքի, սակայն իշխանության վերաբերմունքի պրիզմայով նայելը ամեն ինչին շատ վատ է: Դա նշանակում է հայրենիքի բացակայության զգացողություն: «Չեմ կարծում, թե մարդիկ հայրենասիրության պակասից են արտագաղթում: 20 տարվա ընթացքում կիսատ-պռատ անկախության շրջանում մեծացավ մի սերունդ, որը գիտի` ինչպես հաղթահարել վախը: Կա մեծ արտագաղթ, բայց հասարակական ցավ բարձրացողների պակաս չկա»:

Անկախ