Հոգեբանական վամպիրը մարդկային մի տեսակ է, որը զգացմունքային պահանջմունքի բավարարման համար օբյեկտներ է փնտրում: Նրան վամպիր են անվանում, քանի որ ֆիզիոլոգիական մակարդակում արյունը մարմնավորում է օրգանիզմի էներգետիկ հենքը: Նման մարդիկ չեն կարողանում բնական աղբյուրներից վերցնել, կուտակել այդ էներգիան ու դրա փոխարեն վերցնում են պատրաստի վիճակում, ուրիշ մարդկանցից, ավելի ստույգ` նրանցից, ովքեր դա թույլ են տալիս: Նման մարդու կողքին պարզապես անհարմարության զգացում ես ունենում: Նրա հետ շփումից երբեմն սառնության, դատարկության ու հոգնածության զգացում է առաջանում: Մեր հարազատն անգամ կարող է մեզ համար վամպիր լինել: Տարբերությունն ինքներդ կարող եք զգալ: Իսկապես, բարի կամք ունեցողի հետ շփումից թեթևության զգացում է մնում, ազատության, ընտրության իրավունք, իսկ  վամպիրի հետ շփումից ասես խեղդվես, անելանելի վիճակում հայտնվես:Ընդ որում, ինչն առավել ծանր է, նա հաճախ խեղդում է սիրով, ուշադրությամբ, հոգածությամբ, այն աստիճան, որ նրա հետ, նրա կողքին լինելն այլևս անհնար է դառնում, չնայած տպավորությունը կարող է այնպիսին լինել,  որ նա  հոգին չի խնայում ձեզ համար:

Ի՞նչ է վամպիրությունը

Շատերը զգացած կլինեն, որ որոշ մարդկանց հետ շփումից (նույնիսկ խիստ կարճատև, նույնիսկ մեր հարազատի դեպքում) ինչ ծանր զգացողություն է մնում հոգու վրա,ուժերն ասես լքում են, տրամադրության անկում է առաջանում, անդառնալի ու անհույս հեռանում է լավատեսությունը: Ու նկատում ենք, որ ամեն անգամ ընկերական, գործնական, հարազատական  կամ էլ բարեկամական կապով պարտադրված այդ շփումներից հետո նմանատիպ կերպափոխություններ են առաջանում:

Ու եթե այդ վիճակում ու նման բողոքով դիմեք համապատասխան մասնագետի` «կենսաթերապևտի», ապա նա անմիջապես կպատրաստի  հմայիլներ` «էներգետիկ վամպիրներից» պաշտպանության համար: Իսկ ավելի սթափ դատողները կդիմեն հոգեբանի: Հոգեբանության մեջ նույնիսկ գոյություն ունի «հոգեբանական վամպիր» եզրույթը: Սակայն այն բոլորովին այլ կերպ է բացատրվում: Նրանց կարծիքով, «հոգեբանական վամպիրներն»  այն մարդիկ են, որոնց հետ իսկապես դժվար է շփվել. նրանց խոսքում, շարժուձևում, հայացքում ինչ-որ բան  կա, որը կարող է համբերությունից հանել զրուցակցին, զրկել վերջինիս հավասարակշռությունից ու նույնիսկ ագրեսիայի պատճառ դառնալ:  Իսկ այդ ամենը կարելի է համարել վարքի կանխամտածված կամ էլ չկանխամտածված սխալ, որն ունի տարատեսակներ.

Առաջինը` չափազանց դանդաղ կամ էլ չափազանց արագ խոսքն է: Յուրաքանչյուր մարդ ինքն է ընտրում իր խոսքի տեմպը ու նույն ալգորիթմով էլ նա ուրիշի խոսքն է ընդունում: Ու եթե զրուցակցի խոսքը մի քանի անգամ գերազանցում է սեփականի արագությունը, ապա նա մշտապես կկորցնի զրույցի թելն ու շուտով կսկսի զրուցակցի  շատախոսությունից ու դատարկախոսությունից զայրանալ: Նույնը կատարվում է նաև այն դեպքում, երբ զրուցակիցը խոսում է չափազանց դանդաղ, նման «ծերունական» ռիթմին հարմարվելու համար նույնպես ուժեր են պահանջվում:

Երկրորդ` բացասականի ավելցուկ: Ինչպես լուսավոր ու դրական մարդիկ կարողանում են մի կատակով, քնքուշ հայացքով տրամադրություն բարձրացնել,  նույն կերպ հոռետեսները կարող են  ամբողջ օրը ներկել սև գույնով ընդամենը մեկ բառով կամ դիտողությամբ: Ու ահավոր է այն մարդու վիճակը, որը ստիպված է աշխատել  ասենք` նման պետի հետ. ընդամենը 5 րոպե շփումը կարող է «զոհին» զրկել ուժից ու ոգեշնչումից:

Նման մարդկանց զայրացնում են ուրիշի երջանկությունը, ուրախությունը, ու նրանք մեծ բավականություն են ստանում` այդ ժպիտն ուրիշի դեմքից «մաքրելով»:

Երրորդ` ժամանակն իզուր կորցնելը:  Այդ մարդիկ միշտ խլում են ուրիշի ժամանակը: Հասարակությունը նրանց շատ չի հարգում, նույնիսկ նրանց անվանում է քրոնոֆագ, այսինք` ուրիշի ժամանակը գողացող: Նրանք պարզապես հիմար հարցերի գծով ռեկորդակիր են: Ժողովուրդն իրավամբ նրանց մակաբույծ է անվանում: Այն ժամանակ, երբ կարելի է աշխատանքն ավարտին հասցնել կամ էլ մեկ այլ կարևոր գործ կատարել, ստիպված ես ինչ որ նման մեկի հերթական անգամ օգնել ինչ-որ մանրուքում կամ էլ անընդհատ լսել նրա դժգոհություններն անձնական կյանքից: Նման մարդիկ իրականում մահու չափ վախենում են միայնությունից ու այդպես էլ չեն հասկանում, թե ինչու աշխատակիցների մեծ մասը խուսափում է իրենցից: Իրականում ամեն մեկը չէ, որ կարող է նման մարդու հետ կոպիտ խոսել, սակայն սպասել, թե երբ նա կսկսի իր գործով զբաղվել, տառապալից ու տհաճ է:

Չորրորդ` ագրեսիվություն: Հավասարակշռված ու հանգիստ մարդկանց ընկերակցությամբ մենք միշտ պաշտպանված ենք զգում: Բայց եթե զրուցակիցը բռնկվող է ու անկանխատեսելի, ապա նրան շրջապատող մարդկանց  հոգեկանը մշտապես «մարտական պատրաստվածության» վիճակում (չէ՞ որ ամեն պահի կարող է թեկուզ բառերով պաշտպանվելու անհրաժեշտություն առաջանալ):

Եվ, ի դեպ, երբ նման մարդը դուրս է գալիս շենքից, բոլորն ասես ազատ շունչ են քաշում: Այս  շփումը բնականաբար հոգնեցնում է: Սա այն ենթատեսակն է, որը քննադատում է, մեղադրում (երբեմն կոպիտ ու անողոք), երբեմն  կռիվ ու վեճ բորբոքում, և ի դեպ, նրանց համար ամնևին էլ նշանակություն չունի, թե ինչ հողի վրա: Գխավորը` հասարակությանը, շրջապատին ապշեցնելն է, զգացմունքներ առաջացնելը: Նրանք «դաժան կատակների» հեղինակ են, վիրավորանք ու ցավ են պատճառում իրենց «զոհին»: Նրանք սովորաբար վարպետորեն ամենացավոտ տեղին են հարվածում, տրորում այդ կետը: Ու երբ զոհը բացահայտ արտահայտում է իր վրդովմունքը, վամպիրը գոհ է ու բավարարված:

Կա նաև մեկ այլ ենթատեսակ` «աղբահավաք», որը սնվում է մերձավորի բացասական էներգիայից:  Դրա համար աննկատ սկանդալներ ու վեճեր է բորբոքում` տիկնիկավարի նման անընդհատ քաշքշելով թելերը:

Հաջորդ ենթատեսակը «գիշակերներն» են, որոնք  զանգվածային ողբերգության էներգիայից են սնվում, ասենք`  տարերային աղետից, վթարից, թաղումից ու նման դժբախտություններից:

Վերջին ենթատեսակն ակտիվ օգնականներն են, անփոխարինելի մարդիկ: Երբեմն նման տեսակի են վերածվում չափազանց սիրող մարդիկ, որոնք սեփական հետաքրքրություններից ու անձնական կյանքից զուրկ են (հաճախ`մայրերը և հոգյակ կանայք):

Հոգեբանական վամպիրի հետ շփումից հետո այնպիսի զգացում է առաջանում, ասես մի քանի  վագոն ես բեռնաթափել: Սակայն խոսքն ամենևին էլ  էներգիան ծծելու  հատկության մասին չէ: Երբ մարդը վիշտ է ունենում կամ ինչ-որ բանից ճնշված է, ապա խիստ  զգում է ինչ-որ մեկի աջակցության կարիքը, ինչը երբեմն ասես ուժով է ուրիշներից քաշում, ստանում: Նման մարդկանց հետ աշխատելը հոգնեցնում է, իսկ իրենք չեն էլ գլխի ընկնում, որ «վամպիրություն»  են անում:

Սակայն կան մարդիկ, որոնք մեծ բավարարվածության զգացում են ունենում ուրիշի դեպրեսիայից. նրանց համար ուրիշի  հուսահատությունը  երանելի բան է:

Բոլոր թվարկված տիպերից էլ կարելի է պաշտպանվել:

Ո՞վ է դառնում վամպիրի զոհ: Այն մարդիկ, որոնք կախվածության  հակում, ցածր ինքնագնահատական ունեն կամ էլ նման են հայտնի մուլտֆիլմի Լեոպոլդ կատվին, որը պարզապես վախենում է, խուսափում վեճերից ու ընդհարումներից:

Հետևաբար, վամպիրի զոհ չդառնալու համար հարկավոր է երկու տարրական  կանոն հիշել. «Ես լավն եմ, ու դա  ապացույցի կարիք չունի և երկրորդ` ես վեճերից չեմ վախենում, դրանք նման են բժշկի վիրադանակի, երբեմն միջամտությունը տեղին է»:

Պետք է միշտ հիշել, որ առաջին տեղում ինքնագնահատականն է, իսկ շրջապատի կարծիքը երկրորդական է. դուք դրամ չեք, որ բոլորին դուր գաք:

Եթե այնուամենայնիվ  ենթարկվել եք վամպիրի «հարձակման» , փորձեք խույս տալ  նրա հետ խոսակցություն  ծավալելուց կամ էլ խոսակցությունը ձեր անձից տեղափոխեք նրա կամ ուրիշների կողմ: Երբեք չափազանց  հետաքրքրվածություն նրա խոսքի հանդեպ մի ցուցաբերեք: Եթե նա ձեր հարազատն է, ապա փորձեք նրան լսել այնպես,  ինչպես կլսեք ռադիոն կամ էլ ինչ-որ ձայնային ֆոն: Մի փորձեք խուսափել կոնֆլիկտներից: Երբեմն դրանք անհրաժեշտ են, դրանցից խուսափել անհնար է: Ագրեսորը, միևնույն է, կհրահրի այն, ուրեմն արժե դրան նախապես ու բարոյապես պատրաստ լինել:

Փորձեք պատկերացնել, որ ամեն ինչ կատարվում է ոչ թե ձեզ հետ, այլ ինչ-որ այլ տեղ, ասենք` լուսամուտից այն կողմ, բեմում: Ուշադրություն դարձրեք  «հարձակվողի» դիրքին. սովորաբար վամպիրները  բնածին հոգեբաններ են ու կարողանում են  հարմարվել նրան, ում հետ վիճում են:  Ուստի առանձնահատուկ գիտելիքներ դրա համար հարկավոր չեն: Վամպիրն ընդունում է նույն դիրքը, ինչ նրա զոհը, շնչառությունը նույն  հաճախության բերում, ներխուժում անմիջապես անձնական տիրույթ (10-15 սմ-ից ավելի): Ձեր խնդիրն է հեռանալ, փոխել դիրքը, նայել մեկ ուրիշ կողմ, շեղվել: Եթե ագրեսորը փորձում է անցնել հարձակման, ապա հարկ է լուռ նայել նրա աչքերին, ընդմիջում տալ ու փորձել հասկացնել, որ ըմբռնել եք նրա հնարքը: Դա խափանում է հարձակման սցենարը: Պետք է ուղիղ նրան ասել, թե ինչը ձեզ դուր չի գալիս, հնարավորինս հանգիստ, առանց էմոցիայի (նրա ուզածը հենց էմոցիան է):

Ի դեպ, կարելի է ագրեսորի հետ հարցերը լուծել նամակագրությամբ, դա էականորեն կթեթևացնի շփվելու անհրաժեշտությունը, ու ամեն ինչին վերաբերվեք փիլիսոփայորեն:

Հոգեբանական վամպիրության մասին տեղեկացվածությունն ու դրանից պաշտպանվելու այս պարզ միջոցները հնարավորություն կտան օրն ավելի արդյունավետ կազմակերպելու: Առանց այդ էլ, մի շարք օբյեկտիվ պատճառներով պայմանավորված , օրվա վերջում զգում ենք ուժերի անկում, էներգիայի պակաս կամ էլ բացակայություն: Նման միջոցներով կարող ենք մեր էներգետիկ պաշարները պաշտպանել «վամպիրներից»: