Պատկանում է շքանարգիզների ընտանիքին: Հաշվվում է մոտ 70 տեսակի  սորտեր, որոնց հայրենիքը Կենտրոնական և Հարավային Ամերիկան են, ինչպես նաև Հարավային Աֆրիկան:

Շքանարգիզները սենյակային բույսերի մեջ շատ սիրելի տեսակ են համարվում, որովհետև ունեն շատ շքեղ ծաղիկներ: Տերևները թրանման և երկար են, որոնք հասնում են մինչև 70 սմ:

Հայտնի են ամարիլիս և հիպեաստրում ցեղերը, որոնք արտաքինով շատ նման են իրար և շփոթեցնում են: Դրանք երկուսն էլ շքանարգիզների ընտանիքին են պատկանում, բայց իրարից  տարբերվում են մի շարք հատկանիշներով:

Ամարիլիսը մի հովվուհու անուն է, որը 2250 տարի առաջ նկարագրված է հույն բանաստեղծ Թեոկրիտի հովվերգություններում:

Հիպեաստրումները ծաղկում են ուշ ձմռանից մինչև գարուն, իսկ ամարիլիսները՝ ամռան վերջից սկսած մինչև աշուն:

Հիպեաստրումի ծաղկակիր ցողունը ի տարբերություն ամարիլիսի՝ սնամեջ է և չի կարող  կրել շատ ծաղիկների ծանրությունը:  Հիպեաստրումի ծաղիկը հոտ չունի, իսկ ամարիլիսը հոտավետ է:  Իսկ  ամենակարևորը՝ հիպեաստրումները, ի տարբերություն ամարիլիսիների շատ դժվարությամբ են  դուստր սոխուկներ առաջացնում:

Ամարիլիսների  ծաղկակիր ցողունը կարող է հասնել մինչև 40-50սմ երկարության, որի վրա նստում են 4-8 նուրբ և փոքր, դուրեկան հոտով զանգակաձագարաձաև ծաղիկները:

Հիպեաստրումների ծաղկակիր ցողուն ,տանում էե  2-3 խոշոր  ծաղիկներ, որոնց տրամագիծը երբեմն անցնում է 20 սմ-ից:

Հիպեաստրումը սոխուկային բույս է՝ մսեղ սոխուկով, որը հասնում է մոտ 10 սմ տրամագծի: Սոխուկը շատ երկարակյաց է և կարող է ծաղկել մինչև 10 տարի: Հիպեաստրումները բազմանում են սերմերով և սոխուկներով, սակայն տնային պայմաններում տարածված է  սոխուկներով  բազմացման եղանակը. պարզապես պետք է բազմացման ժամանակ մանր սոխուկները անջատել մայր  սոխուկից և տնկել նոր թաղարում:

Թաղարը որքան հնարավոր է  պետք է փոքր վերցնել, որովհետև դա նպաստում է  բույսի վաղ ծաղկմանը:  Դրանք  ճիշտ կլինի դնել հարավ-արևմտյան կամ հարավ-արևելյան լուսամուտներին: Խորհուրդ  է տրվում վերատնկումը կատարել 2-3 տարին մեկ անգամ: Ճիշտ խնամքի դեպքում նոր աճած շքանարգիզները կարող են ծաղկել 4-րդ տարում:

Բույսը  հողի նկատմամբ այնքան էլ պահանջկոտ չէ, բայց հողի վերին շերտը անհրաժեշտ է փխրեցնել և փոխել, ինչպես նաև պարարտացնել:

Ամռանը բույսը պետք է առատ ջրել. հողի մակերեսը պետք է լինի համեմատաբար խոնավ, բայց ոչ ցեխոտ:  Ամառվա վերջում ջրելը աստիճանաբար պակասեցնում են, իսկ սեպտեմբերին՝ համարյա վերջացնում: Այդ ժամանակ սկսվում է հանգստի շրջանը, և թաղարները պետք է դնել ավելի սառն ու ստվերոտ մաս, իդեալական ջերմաստիճանը՝ 8-10 աստիճան:

Շատ կարևոր է, որ թառամող և դեղնող տերևները չհեռացնել, քանի որ տերևի վերջնական մեռնելուց հետո որոշ օրգանական նյութեր անցնում են բույսին:

Հանգստի շրջանում ևս բույսը պետք է ժամանակ առ ժամանակ ջրել, որպեսզի սոխուկները չչորանան:  Ջուրը տալ գոլ վիճակում. դա կնպաստի վաղ ծաղկեցմանը: Մինչև գարուն բույսը գտնվում է կիսաքնած վիճակում, իսկ գարնան վերջում երևում է կոկոնը:

Ծաղկակիր ցողունի կոթունը երևալու ժամանակ այն պետք է դնել տաք 18-20 աստիճան ջերմությամբ սենյակում: Ծաղիկը պահպանվում է մոտ երկու շաբաթ:

Tags: Շքանարգիզ