«Ոսկե ծիրան» կինոփառատոնը մեկ ամիս է՝ վերջացել է, սակայն շատերը դեռ շարունակում են խոսել այդ մասին: Ներկայացնում ենք «Անկախի»  բացառիկ հարցազրույցը «Երկու հոգու միջև» ֆիլմի ռեժիսոր Լորանս Պերիգոյի հետ:

- Լորանս, ինչի՞ մասին է ֆիլմը:

- Այն մենեջմենթի դասախոս Քրիսի մասին է, որն իրականում իրեն ո՛չ տղամարդ է զգում, ո՛չ էլ կին, այլ ավելի շուտ զույգ սեռերի միջև: Քրիսը, 60-ը բոլորելով, կատարում է իր կյանքի ամենամեծ և պատասխանատու քայլը` սեռափոխման վիրահատություն Թաիլանդում, որի շնորհիվ դառնում է Քրիստա:

- Ինչո՞ւ ֆիլմի համար ընտրեցիր հենց այդ թեման:

- Ուսանելով մարդաբանություն, սոցիոլոգիա` ինձ հետաքրքրում էին գենդերային, սեռային հարցերը: Սովորելու տարիներին հասկացա, որ գենդերային խնդիրները, մարդիկ տարբեր երկրներում տարբեր կերպ են ընկալվում և ներկայացվում: Ուստի ֆիլմի միջոցով փորձեցի ճանաչել աշխարհն ու կոտրել կարծրատիպերը:

- Ինչպե՞ս գտար ֆիլմի հերոսին:

- Երբ դեռ ուսանող էի, հանդիպեցի հայրիկիս ընկերոջը՝ Քրիսին, որը շշուկով ինձ ասաց. «Մի քանի օրից մեկնելու եմ Բանգկոկ` սեռս փոխելու»: Ես անմիջապես դիմեցի համալսարան, որտեղ սովորում էի, գումար և տեսախցիկ ստանալու համար, և Քրիսի հետ մեկնեցի Թաիլանդ: Բացի այդ,  դա իմ մագիստրոսական թեզն էր:

- Հետաքրքիր է: Իսկ ինչպիսի՞ն էր Քրիսի/Քրիստայի արձագանքը ֆիլմում նկարահանվելուն:

- Նա ինքն էր ցանկանում ներկայացնել սեփական պատմությունը, որպեսզի աշխարհն իմանա այդ խնդրի մասին:

- Սեռափոխություն… Մի տեսակ խորթ է մեր երկրի համար: Ինչպիսի՞ն էր մարդկանց արձագանքը ֆիլմը դիտելուց հետո:

- Երևանում, օրինակ` մարդիկ հետաքրքրությամբ էին դիտում, սակայն շատ հաճախ, հատկապես` տղամարդիկ,  ամոթ էին համարում և հրաժարվում էին այն դիտել:

- Անգամ եթե ֆիլմի գլխավոր դերակատարը խիզախ է, այնուամենայնիվ նրա աչքերում նկատելի էր խորը քողարկված թախիծ: Նա երբևէ զղջացե՞լ է արած քայլի համար:

- Քրիստան երբեք այդպիսի բան չի ասել: Ընդհակառակը, նա միշտ ցույց է տվել, որ երջանիկ է, հատկապես` վիրահատությունից հետո:

- Ֆիլմից կարելի է դատել, որ Քրիստայի ընկերներն ու մտերիմները նրան ընդունել են:

- Իրականում մարդիկ հաճախ թաքցնում են իրենց կասկածներն ու կարծիքները: Այնպես որ, չենք կարող իմանալ՝ ինչպես են նրանք վերաբերվում այդ խնդրին և Քրիստայի արած քայլին:

- Որքանո՞վ է գեղագիտական և բարոյական նկարահանել իրական վիրահատությունը:

- Վիրահատություն նկարահանելն այդքան զզվելի չէ, որքան թվում է: Իրականում տեսախցիկը չի արտացոլում պատկերի ամբողջ ազդեցությունը՝ կարծես պաշտպանելով մեր հոգեկանը:

- Որքա՞ն ժամանակ պահանջվեց ֆիլմի նկարահանման համար:

- Քրիստի կյանքին հետևել եմ մեկ տարի, որի ընթացքում իր բժշկին նա համոզում էր վիրահատությունից հետո հորմոններ ընդունել:

- Կպատմե՞ս քո կարիերայի մասին: Ինչպե՞ս դարձար կինոռեժիսոր:

- 19 տարեկանում մեկնեցի Փարիզից` Նյոշատելի (Շվեյցարիա) համալսարանում մարդաբանություն, Rec Pruductions կինոընկերությունում նկարահանում և մոնտաժ սովորելու, այնուհետև՝ Canal Onex-ում աշխատելու համար: 2006-ին երկու ամսով ուղևորվեցի Հնդկաստան որպես Պոլ Ռոնյոնիի «Աստվածների պարը» ֆիլմի ռեժիսորի ասիստենտ, իսկ 2008-2009 թթ. նկարահանեցի Քրիստա Մութի սեռափոխման ընթացքը «Երկու հոգու միջև» վավերագրական ֆիլմում: Իսկ 2010-ին աշխատանքի անցա RTS-ում, որտեղ էլ դարձա ուղիղ եթերով հեռարձակվող շոուների և լուրերի թողարկման ռեժիսոր:

- Կարո՞ղ ես երեք բառով նկարագրել քո անձը:

- Հմմ՜, փորձեմ… Նախ և առաջ հետաքրքրասիրությունը, որի շնորհիվ ծանոթանում եմ տարբեր մարդկանց հետ, կատարելության անվերջ ձգտումը, որը երբեմն ինձ ուժասպառ է անում և, վերջապես, զգացմունքայնությունը, որի շնորհիվ կարողանում եմ ֆիլմեր նկարահանել:

- Նոր ծրագրեր կա՞ն:

- Այո: Ցանկանում եմ անկախ ծրագիր ունենալ հեռուստատեսությունում: Ապագան ցույց կտա:

- Իսկ ե՞րբ կարող են մարդիկ դիտել «Երկու հոգու միջև» ֆիլմը:

- Պետք է սպասել մոտ մեկ-երկու տարի: Այդ ընթացքում ֆիլմը պետք է վաճառեմ DVD-ի տեսքով, այնուհետև տեղադրեմ համացանցում:

Հարցազրույցը` Ելենա ՉՈԲԱՆՅԱՆԻ

 

Tags: մշակույթ, ոսկե ծիրան