Արդեն 11-րդ անգամ «Ոսկե ծիրան» միջազգային կինոփառատոնը Երևանում է հավաքում հայ և օտարերկրյա կինոսերներին, ոլորտի գործիչներին: Տարեցտարի նկատելի է, որ կինոփառատոնով հետաքրքրվող թե՛ մասնակիցների, հայտնի կինոգործիչների, թե՛ շարքային քաղաքացիների թիվն է ավելանում, կինոփառատոնը հետզհետե ավելի ու ավելի մարդաշատ է դառնում:

Այս հանգամանքը, իհարկե, ոգևորիչ է: Սակայն դրա հետ մեկտեղ ի հայտ են գալիս նաև կազմակերպչական խնդիրներ, որոնց լուծումը կինոփառատոնի ղեկավարությունը կարծես դեռ չունի:
Կինոփառատոնի մեկնարկից դեռ ամիսներ առաջ սկսվում է լրագրողների հավատարմագրումը: Կինոփառատոնից առաջ էլ լրագրողները ստանում են միջոցառումների ցանկը, որոնք բաց են լուսաբանման համար: Հրատարակվում է նաև կինոփառատոնի ցուցադրությունների ծրագիրը, որը կոչված է կողմնորոշելու շարքային քաղաքացուն:
Բայց արի ու տես, որ թե՛ լրագրողը, թե՛ շարքային քաղաքացին երբեմն տհաճ խնդրի առաջ են կանգնում ընդամենը կազմակերպչական թերացման հետևանքով: Պարզվում է, որ որոշ միջոցառումներ, ցուցադրություններ, չնայած ներառված են և՛ լրագրողների համար բաց միջոցառումների, և՛ ցուցադրությունների ցանկում, իրականում փակ են: Տհաճ է, երբ իր օրը պլանավորած ու կինոթատրոն հասած քաղաքացուն կամ խմբագրությունից միջոցառման վայր շնչակտուր հասած լրագրողին տեղեկացնում են, որ մուտքն արգելված է, քանի որ միջոցառումը նախատեսված է միայն բարձրաստիճան հրավիրյալների համար:
Մի՞թե այդ մասին ավելի վաղ հնարավոր չէ տեղեկացնել, պարտադի՞ր է, որ մարդ միջոցառման վայր հասնի, նոր տեղեկանա: Էլ ո՞րն է կազմակերպիչների բանուգործը, եթե ժամանակին ու պատշաճ կերպով այդ մասին չեն իրազեկում:
Ավելի ու ավելի արդիական դարձող հարց է, թե լրագրողի ինչին է պետք կինոփառատոնի համար նախապես հավատարմագրվելը` բազմաթիվ փաստաթղթեր լրացնելով և բեյջ ունենալը, եթե այն անպետք թղթի կտոր է: Ասուլիսները և նմանատիպ միջոցառումները լուսաբանելու համար լրագրողներին բեյջ պետք չէ, քանի որ ամեն ոք էլ կարող է սրահ մտնել: Այն պետք է ընդամենը կինոսրահ մուտք ունենալու և այնտեղ պլանավորված միջոցառումները լուսաբանելու ժամանակ: Բայց արի ու տես, որ այս դեպքում էլ բեյջն անզոր է. աշխատակիցները կա՛մ լրագրողներին ներս չեն թողնում, կա՛մ դժկամությամբ հայտարարում, որ վերջում ներս կթողնեն, եթե դահլիճում ազատ տեղեր մնան: Ստացվում է, որ կինոթատրոնի աշխատակիցը քեզ ողորմություն է անում` թույլ տալով աշխատանքդ կատարել:
Ընդ որում, մեկ անգամ չէ, որ կինոթատրոնի աշխատակիցները կշտամբանքով ու դժկամությամբ են լրագրողներին ներս թողել` պատճառաբանելով, թե ազատ տեղեր չկան: Բայց ներս մտնելիս տեսնում ես, որ դահլիճը կիսադատարկ է:
Այս պարագայում գուցե կինոփառատոնի ղեկավարությունը պետք է հստակեցնի իր քաղաքականությունը` նախապես և՛ լրագրողին, և՛ սովորական քաղաքացուն իրազեկելով, թե որ միջոցառմանը և ինչ պայմաններով կարող է մասնակցել: