Հետևելով Բրազիլիայում կազմակերպված ֆուտբոլի աշխարհի առաջնությանը` մարզասերները մեծ բավականություն ստացան, և ցավով ևս մեկ անգամ համոզվեցինք, թե մեր ազգային ընտրանին իր խաղամակարդակով ինչքան հեռու է ուժեղագույններից: Թերևս ոմանք էլ փոքր սփոփանք համարեցին այն, որ տանտերերի` Բրազիլիայի հավաքականի ֆուտբոլիստները աշխարհի չեմպիոն դարձած Գերմանիայի ընտրանիին ավելի անփառունակ հաշվով պարտվեցին (1:7), քան մերոնք` ֆուտբոլի աշխարհի առաջնության շեմին (1:6): Բայց որ հայկական ֆուտբոլը տխուր վիճակում է, երկու կարծիք լինել չի կարող: Այդ են վկայում նաև վերջին իրադարձությունները:

Հայաստանից չորս թիմ էր հանդես գալիս Եվրոպայի ակումբային մրցաշարերում, և բոլորն էլ խայտառակվեցին` նախնական մրցաշարի առաջին փուլից դուրս մնալով պայքարից:
Ընդ որում, Երևանի «Բանանցը» Եվրոպայի չեմպիոնների լիգայի մրցաշարում երկու խաղի արդյունքով պարտվեց սիրողական ակումբի` Անդորրա գաճաճ պետության չեմպիոն «Սանտա Կոլոմային» (0:1, 3:2): Սա հայկական ֆուտբոլի համար նոր խայտառակ էջ է:
Եվրալիգայի գավաթի խաղարկության մրցաշարում էլ ձախողվեցին Գյումրիի «Շիրակը», Երևանի «Միկան», Երևանի «Փյունիկը»: Ընդ որում, «Շիրակը» և «Փյունիկը» զիջեցին ղազախական թիմերին` համապատասխանաբար Կարագանդայի «Շախտյորին» և «Աստանային»: Սա նույնպես ամոթալի է: «Միկան» պայքարից դուրս մնաց խորվաթական «Սպլիտի» հետ պայքարում, որն այնքան էլ անպատվաբեր չէ:
Իսկ ընդհանուր առմամբ Հայաստանի ակումբային ֆուտբոլի վարկանիշը շարունակում է իջնել: Հետ ենք մնում նույնիսկ ֆուտբոլային համարում չունեցող երկրներից` Լիխտենշտեյնից, Իսլանդիայից, Էստոնիայից, Ֆարերյան կղզիներից, Անդորրայից, Լյուքսեմբուրգից:
Դժվար է որևէ բացատրություն տալ, թե ինչ է կատարվում հայկական ֆուտբոլում:
Երբ օրերս անցկացվեց Հայաստանի ֆուտբոլի բարձրագույն խմբի առաջնության վիճակահանությունը, որպեսզի կազմվի խաղացանկը, հայտնի դարձավ, որ առանց այդ էլ սակավաթիվ` 8 ակումբների մասնակցությամբ նախատեսված ստուգատեսի մասնակիցների թվում չէ «Ուլիսը»: Եվ վիճակահանությունը կատարվեց 7 թիմի միջև:
Բանն այն է, որ «Ուլիսը» հավաստագիր չէր ներկայացրել, չէր վճարել մասնակցության մուտքավճարը` 5 մլն դրամ: Միայն հետո պարզվեց, որ 2011-ի Հայաստանի չեմպիոն ակումբը կարողացել է հայթայթել այդ գումարը և այնուամենայնիվ, մասնակցելու է առաջնությանը:
Եթե Հայաստանի առաջնությունում 7 թիմ հանդես գար, ապա Հայաստանին Եվրալիգայի գավաթի խաղարկությանը մասնակցելու մեկ ուղեգիր պակաս կհատկացվեր: Ընդհանրապես դա Հայաստանի ֆուտբոլային ակումբների համար իդեալական տարբերակ է: Բարձրագույն խմբի առաջնությունում խաղում է 8 թիմ, և կեսը հնարավորություն է ստանում մասնակցելու եվրոպական գավաթային մրցաշարերին: Այլ հարց է, թե ինչքան փնթի են կատարում մերոնք այդ պատասխանատու գործը: Փաստորեն, մեր ակումբների անհաջող մասնակցությունը վարկաբեկում է երկիրը, և պատասխանատվություն կրող չկա:
Ինչևէ, օգոստոսի 2-ին նախատեսվում է սկսել Հայաստանի ֆուտբոլի բարձրագույն խմբի առաջնությունը: Արդեն սովորական է դարձել, որ խաղերն անցկացվում են կիսադատարկ մարզադաշտերում. լավագույն դեպքում: Մարզասերներին ամենևին էլ չի հետաքրքրում այն ֆուտբոլը, որ ունենք: Ակումբների տերերն էլ չեն ցանկանում փող ծախսել, որ թիմերն ուժեղանան: Չի կարելի ասել, թե նրանք շահ չունեն: Եթե շահ չլիներ, պարզապես կհրաժարվեին թիմեր պահելուց: Իսկ թե ինչու է հայկական ֆուտբոլում այդպիսի վիճակ, միանշանակ պատասխանել հնարավոր չէ: Ֆուտբոլային կառույցը պետություն է պետության մեջ:
Եվ Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի ղեկավարությունը ժանանակ առ ժամանակ պարսավում է Հայաստանի սպորտի և երիտասարդության հարցերի շարունակ փոփոխվող նախարարներին, որ ֆուտբոլից հեռու են: Եվ զարմանալի է, որ պատասխանները սոսկ արդարանալու փորձերն են:
Սա է մեր ունեցածը: